روانشناسی تربیتی به گروهی از روان شناسی ها اطلاق می شود که در راستای تعلیم و تربیت صورت می گیرد این روانشناسی حاصل ترکیب تربیت و آموزش با روانشناسی است که بر ماهیت یادگیری، ارزشیابی و سنجش آموخته های یادگیرندگان نیز می پردازد.
شروع روانشناسی تربیتی را باید بین سالهای 1880 و 1900 دانست. ویلیام جیمز یکی از بزرگان روانشناسی تربیتی است او بر اهمیت مشاهده تدریس و یادگیری مستمر در کلاس به هدف بهبود آموزش تأکید داشت و توصیه اش به معلمان برای کمک به رشد ذهنی کودکان باید آموزش را کمی فراتر از سطح دانش و درک فهم کودک آغاز کنند.
جان ریویی دومین پیشگام در این امر است: اعتقادش بر این بود که در آموزش باید کودکان یاد بگیرند چگونه فکر کنند و آموزه های خود را با محیط بیرون انطباق دهند، عمل کردن بهترین شیوه یادگیری است.
